Rustige ochtend

Het lijkt een heerlijk rustige ochtend te worden. Maartje ging laat naar haar werk en heeft de kinderen opgevangen terwijl ik Ronnie uit kon laten. Nadat zij weg was heb ik Steven in bed gelegd. Nienke had zin in verven dus alles klaargezet en haar even op gang geholpen. Al gauw zat ze heerlijk zelf te verven. Lekker rustig allemaal. Maar een stemmetje in mij zei dat ik toch maar beter alvast Steven's fruithapje kon gaan klaarmaken. Nauwelijks was ik daarmee klaar of dat stemmetje kreeg zijn gelijk: Nienke komt met verfhanden naar me toe met een blik in haar ogen waarvan je meteen weet 'oh jee...'

'Pappa, ik heb geplast.'

En tegelijkertijd hoor ik Steven wakker worden.

Nienke loopt vandaag weer eens zonder luier. En dan moet ik dus gaan improviseren.

Ik besluit om Steven nog maar even te laten liggen, hij klinkt nog niet in paniek. Eerst beneden de boel maar eens op orde brengen. Wat maak ik als eerste schoon? De broek, maar dan smeert ze die verf overal aan. Dan toch maar eerst even een doek langs haar handen en het schort uit. Ondertussen wordt haar blik steeds wanhopiger, dus ik stel haar gerust 'Het is niet erg lieverd, je was het even vergeten he? Ik ga je verschonen hoor, maar ik moet even nadenken hoe ik dat doe, want je handjes zijn ook vies van het verven.'

Ze lijkt niet erg gerustgesteld, dus ik werk maar gauw verder. Schone doek pakken om haar benen mee af te nemen, vieze broek en onderbroek uit. Benen schoonmaken. Oh ja, ik heb nog geen schone kleren beneden, da's waar ook dat had ik vanochtend nog tegen mezelf gezegd dat ik dat niet moest vergeten.

Terwijl ik de trap oploop vraag ik haar 'Zit er nog meer plas in je buik lieverd? Ga maar even naar de wc toe.' Daar lijkt ze van op te vrolijken. Ze vindt het altijd spannend als ze helemaal zelf op de wc zit. Maar als ik weer beneden kom staat ze alweer op de gang: 'Pappa er komt geen plas.'

'Dat is niet erg lieverd. Hier, ga jij je schone onderbroek en broek aantrekken? Dan ga ik even je vieze kleren uitspoelen.' Terwijl ik dat sta te doen roept ze vanuit de kamer 'Pappa, doe ik het goed?' Dat is haar standaard vraag als ze haar broek aantrekt, omdat ze nog niet precies begrijpt welk been in welk gat moet. Ik leg haar onderbroek goed neer zodat ze het weer zelf kan.

Uiteindelijk is alles uitgespoeld, de verfspullen schoon en opgeruimd, de schilderijtjes liggen te drogen. Nienke heeft haar schoenen aan om in de tuin te gaan spelen. Nu wordt het echt wel tijd om Steven op te halen.

Terwijl ik hem zijn eerste hapjes van de (godzijdank al klaargemaakte) appel geef rent ze lekker heen en weer. Het lijkt erop dat alles weer gezellig wordt. Maar, we zijn nog geen 10 hapjes ver of ik hoor uit de keuken 'pappa, ik heb alweer geplast'

Terwijl ik haar verschoon loop ik af en toe maar even heen en weer naar de kinderstoel. Ik kan die arme Steven toch ook niet laten zitten met een lekkere fruithap voor zijn neus. Nienke is het hier niet mee eens, maar ik leg haar uit waarom: 'Nu duurt het allemaal wat langer voordat ik je verschoond heb want Steven heeft ook honger. Maar ik ga echt ook voor jou zorgen hoor lieverd.'

Als alles weer verschoond is gaat ze haar vloerpuzzel maken. 'Mooi,' denk ik 'dan kan ik nu rustig Steven zijn fruithapje geven.' Halverwege zie ik vanuit mijn ooghoek hoe Nienke naar haar handen kijkt. Ze heeft zich opgetrokken aan de tafel en haar hand daarbij midden in een verftekening die nog lag te drogen gelegd.... De volgende doek maar weer pakken dan. 'Het is allemaal niet erg lieverd, maar je bent wel een beetje vaak vies aan het worden zo he? Misschien moet je toch een beetje beter opletten?'

Even later is ook dat allemaal weer schoongemaakt en ga ik voor de derde keer bij Steven zitten om hem zijn fruithapje te geven.

En ik ga ook maar eens koffie zetten. Dan kan ik die zometeen eens rustig opdrinken.

Denk ik.

Hoop ik.

Toch?