Flappie

Het was zo'n leuke avond gisteren. We hadden wat te vieren, dus we gingen met zijn viertjes uit eten bij een indisch restaurant. De kinderen hielden zich fantastisch, het eten was lekker, de bediening was hartstikke goed. Kortom: alle ingredienten om tevreden naar huis te gaan. Dus liepen wij happy richting de auto. Daar stootte Nienke haar hoofd tegen de achterklep en moest huilen. Ik tilde haar op, trooste haar en ontdekte dat ze Flappie niet bij zich had.

Flappie is haar favoriete knuffel. Nienke heeft een stuk of zes knuffels waaruit ze elke dag een stuk of twee, drie uit selecteert om mee rond te lopen. Maar Flappie is de absolute nummer een. Welke knuffel ze die dag ook uitgekozen heeft, als ze valt of een ander ongemak heeft, dan vraagt ze altijd om Flappie. Niet om Nijntje, niet om Trudy... Nee dan is er maar EEN die haar kan troosten!

En die was dus plotseling kwijt.

Geen paniek! Nee, natuurlijk geen paniek. Wanneer had ze hem voor het laatst? In elk geval nog toen we uit het restaurant kwamen. ''OK, ik ga zoeken, rij jij alvast met de auto naar buiten en zie of je even daar in de buurt kunt stilstaan.''

Tien minuten later, goed om me heen gekeken, bediening van het restaurant gesproken, portier van de garage gesproken.... Maar geen Flappie. We gingen het hele verhaal nog eens na en kwamen tot de conclusie dat ze hem in de lift van de garage nog in haar handen had. Dus moest hij op de vierde verdieping van de garage, of in de lift liggen. Inmiddels was het al over half 9 en moesten de kinderen echt naar bed. Dus we spraken af dat Maartje naar huis zou rijden en ik nog eens goed zou zoeken.

Na nog een half uur vergeefs zoeken ben ik met een leeg gevoel en al even lege handen naar de bushalte gelopen. Thuis aangekomen zat Nienke in haar pyjama bij Maartje op schoot hartverscheurend te huilen. We spraken met haar af dat we de volgende dag gingen kijken of we een nieuwe Flappie konden kopen. Daar leek ze iets rustiger van te worden, al werd me niet duidelijk of ze het echt begreep. Godzijdank was ze zo moe dat ze binnen tien minuten in slaap viel.

Het is de nachtmerrie van elke ouder, de grootste halsmisdaad die je kunt begaan, de favoriete knuffel van mijn dochter is kwijt. En nu is ze ontroostbaar. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Altijd let ik op waar haar knuffel is. Elke twee-drie minuten check ik het. Zelfs nu had er helemaal niet veel meer tijd tussen gezeten. Maar in die twee-drie minuten is Flappie echt kwijtgeraakt. Hoe dat kan? Geen idee! En wat doet het ertoe, de knuffel is en blijft weg.

Vanochtend werd ik eerder wakker dan Nienke. Tijdens het ontbijt zat ik de hele tijd met gespitste oren. Is ze al wakker? Hoe reageert ze als ze wakker wordt? Toen ik haar uiteindelijk boven aan de trap 'pappa' hoorde roepen, klonk dat eigenlijk heel gewoon. Snel liep ik naar boven en daar stond ze me op te wachten. In de ene hand Nijntje en Koetje, de andere hand had ze in een houding alsof ze wat onzichtbaars vasthield. ''Dan moet ik het zolang maar met mijn speelgoed Flappie doen, pappa''. Dat had ze dus helemaal zelf uitgedacht, dat ze een imaginaire knuffel kon gebruiken tot we haar eigen Flappie weer terug hadden. Tijdens het ontbijt gaf ze de 'speelgoedflappie' zelfs hapjes eten en zei er tegen 'Ik ga voor jou zorgen totdat de Flappie winkel (ook alweer een zelfbedachte term!) open is en dan gaan we een nieuwe Flappie kopen.''

Na het ontbijt ging ze gewoon spelen en pepernoten bakken met haar moeder. Langzamerhand begon ik er vertrouwen in te krijgen dat dit avontuur tot een goed einde zou komen. Toch telde ik de uren tot ik naar de winkel kon in stilte af. Ik wou het echt eerst zien voordat ik het kon geloven. Ik was in elk geval wel blij dat de bewuste winkel deze zondag open was, anders had het nog wel eens anders kunnen lopen. Toen het twaalf uur werd, was ze nog steeds lekker aan het pepernoten bakken. Dus ik ben er stilletjes vandoor te gaan om haar te kunnen verrassen als ik weer thuiskwam.

In de auto was ik ontzettend gespannen: Wat nou als ze het niet pikt? Als ze zegt dat dit haar Flappie niet is? Maar ik probeerde me vast te klampen aan het feit dat ze het die ochtend allemaal prima had gevonden.

Eenmaal thuisgekomen kwam ze op me afgerend, ik haalde de nieuwe Flappie tevoorschijn en ze pakte hem meteen van me af. Ze was helemaal vrolijk en rende ermee door de kamer. ''Kijk, ik heb een nieuwe Witte Knuffeltje''. Even later kwam ze naar me toe met uitgestrekte armen. Ik tilde haar op en ze zei ''Dankjewel pappa dat je mijn nieuwe Witte Knuffeltje hebt gekocht''

Het verschil in benaming ontging ons natuurlijk niet, maar ze leek verder toch echt heel blij te zijn. Het zal afwachten worden hoe het zich verder ontwikkeld, maar het lijkt erop dat we kunnen zeggen dat dit avontuur goed is afgelopen, gelukkig!