Exact een jaar geleden. Na een
behoorlijk intensieve zolderverbouwing, het nieuwe jaar relatief
rustig begonnen. Nog maar een paar dagen tot de uitrekendatum. Net
als bij Nienke's geboorte had ik echter nog steeds het idee dat er
bij Maartje iets dwarszat. Totdat ze me die ochtend wakker maakte:
'ik heb de hele nacht liggen woelen.' Vervolgens begon ze over
kleine, triviale dingetjes die met de zolderverbouwing te maken
hadden. Dit moest op een ander plekje, dat moest nog opgeruimd, dat
soort dingetjes. Toen dacht ik 'Als ik wil dat het vandaag nog niet
komt, moet ik deze dingen nu niet gaan doen. Als ik ze wel doe, ben
ik vanavond voor de tweede keer vader.'
Het spreekt voor zich dat ik meteen aan
de slag ging. Het kostte me nauwelijks tijd om alles wat ze had
gezegd uit te voeren. Maar goed ook, want ik had nog een afspraak bij
de dermatoloog. Deze herinnerde zich nog van onze vorige afspraak dat
Maartje hoogzwanger was en vroeg hoe het nu ging. Waarop ik antwoorde
'Nou, als het volgens hetzelfde patroon gaat als bij de eerste dan
komt het vandaag.'
De rest van de ochtend doorgebracht met
het doen van gewone huishoudelijke dingen. Totdat Maartje beneden
kwam van de was ophangen en zei: 'volgens mij begint het te rommelen
in mijn buik.' Ik gaf haar een hele dikke knuffel en kus; en mezelf
een stiekem schouderklopje omdat ik het goed had voorspeld.
De eerste uren gebeurde er verder niet
heel veel. Af en toe wat 'gerommel' zoals Maartje het noemde, maar
zeker nog geen weeën. We zijn gewoon naar de verloskundige gegaan,
aan wie we het natuurlijk wel vertelden, en daarna naar het
kinderdagverblijf, waar we het natuurlijk allemaal nog even stil
hielden. Maar toen Nienke in bed lag werd het toch wel dusdanig
heftig dat we de verloskundige maar gebeld hebben. Deze kwam om een
uur of 8 en zag dat het allemaal heel voorspoedig verliep. Ik bracht
haar naar de voordeur en zei 'Als het zo loopt zoals bij Nienke zien
we elkaar over een uurtje of vier terug.' Ze keek me aan en zei 'Nou,
ik denk dat het wel wat sneller zal worden.'
Ze kreeg gelijk. Nog voor 10 uur was ze
er weer. De bevalling verliep zo mogelijk nog spoediger dan bij
Nienke en om half 12 werd Steven geboren, nog net op de 7e januari.
Het ging allemaal zo snel, dat de kraamhulp te laat kwam.
De volgende ochtend werd Nienke wakker
en vertelden we haar het grote nieuws. Het moment waar we al die tijd
met gemengde gevoelens naar uit hadden gekeken. Wat vind ze ervan?
Wat als ze het niks vind? Maar zodra ze in de wieg keek vond ze het
duidelijk allemaal even mooi en leuk: 'Kijk pappa, dat is Steven!'
Later op de ochtend, toen hij sliep en
zij even met oma aan het spelen was, pakte ik de ochtendkrant.
Wereldnieuws: Aanslag in Parijs, bij het tijdschrift Charlie Hebdo
had een bloedbad plaatsgevonden. Hoe vreselijk die gebeurtenis ook
was, het deed me vrijwel niets. Hoe kon het ook? Wat betekent de dood
van enkele mensen die je niet kent, op wat voor gruwelijke manier dan
ook teweeggebracht, als je net een prachtig nieuw leven in je hand
hebt gehad? Als je voor het eerst het stemgeluid van je eigen zoon
hebt gehoord? Voor het eerst in zijn ogen hebt gekeken, zijn hand
hebt vastgepakt, voor hem hebt gezongen? Ik had mijn eigen
wereldnieuws.
De impact van Charlie Hebdo op de
wereldgeschiedenis zal ongetwijfeld veel groter blijken te zijn dan
die van Steven.
En daar ben ik dankbaar
voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten