De lunch, traditioneel een van de meer
chaotische momenten van onze dag. Allebei de kindjes willen zo snel
mogelijk iets op hun bord hebben, terwijl ik zelf ook rammel van de
honger en het liefst eerst voor mijzelf zou willen zorgen.
De laatste
dagen wordt de chaos versterkt doordat Steven continu zijn
broodkorsten uitspuugt, vermoedelijk omdat er weer een tand doorkomt. Maar vandaag had ik het trucje
uitgedacht om zijn kortsen heel klein te snijden, in de hoop dat het
beter zou gaan. Dus ik geef hem zo'n klein blokje en wend me weer tot
Nienke die aan het proberen is zelf haar boterham te smeren, met
uiteraard vuile handen en bord tot gevolg.
Terwijl ik haar probeer op gang te
helpen zie ik uit mijn ooghoek Steven's bord verdwijnen. Ik draai me
om, nog net op tijd om te zien hoe hij probeert het volgende stukje
te pakken. Helaas houdt hij het bord zo schuin dat de rest van het
brood op de grond valt (gelukkig buiten bereik van Ronnie!)
Ik zucht eens diep, tel tot tien, en
zeg hem met licht ironische toon ''Je had het me best mogen zeggen,
dat je nog een stukje wou hebben hoor.''
Waarop Nienke zegt ''Nee pappa, Steven
kan toch nog niet praten!''
Geen opmerkingen:
Een reactie posten