Pleister

Ik heb al geruime tijd last van een knieblessure. Nienke en Steven vinden het allebei uiteraard niet leuk dat ik minder met ze kan spelen, Ronnie niet uit kan laten, of ze gewoon eens lekker op kan tillen. Omdat het maar niet beter wordt, moet er op een MRI gemaakt worden.

We bereiden Nienke hier goed op voor door te zeggen dat ik naar de knieëndokter moet, maar dat hij me niet meteen weer beter gaat maken. ''Hij gaat eerst heel veel foto's van mijn knie maken en die goed bekijken om dan te beslissen hoe hij mijn knie beter gaat maken.''

Op de dag van de MRI roept Nienke de hele ochtend geregeld dat we die middag met zijn allen naar de knieëndokter gaan. Maar als het eenmaal zo ver is begint ze ineens heel stil te worden. Nienke is in het afgelopen jaar zelf opgenomen geweest in het ziekenhuis met een ernstige darminfectie. Dit heeft veel indruk op haar gemaakt en sindsdien is ze altijd wat angstig als het over dokters of ziekenhuizen gaat. Waarschijnlijk komt die angst nu langzaamaan weer opzetten?

In de auto richting het ziekenhuis wordt dat gevoel versterkt, als ze regelmatig zegt: ''Pappa, ik wil naar huis, ik wil niet naar het ziekenhuis.''

We proberen haar gerust te stellen door uit te leggen dat alleen pappa maar de dokter moet, dat zij lekker in de wachtkamer mag spelen, maar het lijkt niet echt te helpen.

In de wachtkamer lijkt ze gelukkig afgeleid te worden door het speelgoed dat daar ligt. Ze heeft de grootste lol met Steven en merkt het nauwelijks als ik naar binnen geroepen wordt. (In tegenstelling tot Steven die achter mij aan komt kruipen!)

Als ik een half uur later weer naar buiten kom, komt Nienke echter wild enthousiast op me afgerend en roept zichtbaar opgelucht: ''Pappa!'' Ik til haar, de pijn even verbijtend, op en geef haar een dikke knuffel.

Dan zegt ze ''Wat fijn dat je er weer bent pappa. Heb je nu een pleister voor je knie gekregen?''