160

We zijn een weekje in een Centre Parcs. We leren Nienke de eerste dag dat ze ons huisje kan herkennen omdat onze auto er voor staat. Dat gaat goed zolang we op het terrein blijven en de dingen te voet of met de fiets doen. Elke keer als we Ronnie uitlaten, boodschappen doen of naar een speeltuin zijn geweest roept ze enthousiast ''Daar is onze auto, dus daar is ons huisje!''

In de loop van de week zegt ze zelfs ''Dat is ons huisje, want daar zijn onze spullen in.''

Maar dan gaan we een dagje met de auto naar de dierentuin. Als we terugkomen zeggen wij ''Hoe moeten we nou ons huisje herkennen, want onze auto staat er niet voor?''

Ze lijkt hier echt een beetje van ontdaan. Maar omdat we ook bezig zijn haar de cijfers te leren geven we haar een educatieve oplossing: ''Kijk maar naar de cijfers die bij de deuren staan, zie je ze? Kijk, deze hier heeft 151; Een 1, een 5 en een 1. Wij moeten 160 hebben, met een 1 een 6 en een 0.''

Dat blijkt toch nog wat te moeilijk voor haar te zijn, want ze ziet de bordjes niet. Of misschien ziet ze ze wel maar vind ze samengestelde cijfers nog te moeilijk.

Maar het blijkt geen van tweeën te zijn, want als we de auto bij 160 neerzetten zeggen we ''Dit is ons huisje Nienke, kijk maar eens wat er daar op het bordje staat.''

Dan kijkt ze naar het bordje en zegt ''Een 1, een 6 en een raar rondje.''