Bloemen

Nienke is dol op bloemen. Altijd als we Ronnie uitlaten vraagt ze me 'pappa, mag ik bloemen plukken?'. Ik vind dat altijd wel best, maar vorig jaar in de herfst heb ik haar geleerd dat ze er per wandeling maar een paar mocht plukken omdat er steeds minder bloemen waren.

Nu is de winter alweer voorbij en bloeien de bloemen overal weer in grote hoeveelheden. Dus nu mag ze van mij weer heel veel plukken.

Maar gisteren maakte ze het toch wel al te bont. Ze kwam continu met handen vol madeliefjes aanzetten en gooide die in het mandje van de kinderwagen. Ik vroeg haar wat ze daarmee ging doen. 'Die ga ik thuis in een vaasje zetten, pappa.'

'Allemaal? Dat zijn er wel heel veel, zon'n grote vaas hebben we denk ik niet lieverd.'

'Dat is niet erg hoor, ik ga er ook bloementekeningen mee maken.'

'Nou, vooruit dan maar.'

Maar vanochtend lagen al die bloemen nog onaangeroerd in het mandje toen we Ronnie aan het uitlaten waren. Dus toen ze me vroeg of ze bloemen mocht plukken zei ik. 'Nou lieverd, ik vind eigenlijk van niet, want al je bloemen van gisteren liggen nog in het mandje, kijk maar. Ik vind het een beetje zonde van al die mooie bloemen zo, dan kunnen ze beter hier blijven waar andere mensen er ook nog van kunnen genieten.'

Ze kijkt een beetje beteuterd, maar hoort duidelijk aan mijn toon dat dit een definitief nee is want ze zeurt er verder niet meer over.

Dan komen we even later langs een prachtig bloemenveld. Ze loopt ernaar toe en zwaait naar de bloemen. 'Hallo bloemen, mag ik jullie plukken? Nee, dat mag niet van mijn pappa, want ik heb gister al teveel geplukt en daar niks mee gedaan. Jullie mogen lekker blijven staan voor de andere mensen. Dag bloemen, tot de volgende keer!'