Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

vrijdag 21 oktober 2016

Herfsttrui

'Hey Nienke, heb je ook een trui meegenomen? Of ga je vandaag alleen in je hemd lopen?'
Het is donderdagochtend en Nienke heeft, helemaal zelfstandig, al haar kleren naar beneden gebracht nadat ze wakker was geworden. Nu is ze zich aan het aankleden. Zoals gebruikelijk gaat dit niet in een heel hoog tempo. Maar als ik haar haar gang laat gaan en me er niet teveel mee bemoei komt het meestal vanzelf goed.

Maar vanmorgen heeft ze geen trui meegenomen. Ze lijkt het zelf niet zo door te hebben en is alweer vrolijk met Steven aan het spelen, in haar hemd. Gezien het koude herfstweer dat we op het moment hebben besluit ik me er toch maar eens mee te gaan bemoeien.
Meteen roept ze: 'Oh nee pappa, die moet ik nog halen.'
En ze loopt enthousiast naar boven.

Ze komt weer beneden met een witte trui en ik vraag me onmiddellijk af of die nog wel zal passen. Het is natuurlijk de tijd van het jaar waarop al die warmere kleding weer voor het eerst tevoorschijn komt en deze heeft ze dit jaar nog niet aangehad. Ik kijk toe hoe Nienke hem met moeite over haar hoofd krijgt. Hij staat op zich niet slecht bij de rest van de kleren die ze aanheeft en dat zeg ik haar dan ook.

Maar Nienke luistert niet en zit te rommelen met de boorden van haar trui. Dan trekt ze nog eens goed aan de schouders, waarna ze opstaat en naar me toe komt: 'Pappa, ik denk dat we maar eens nieuwe truien moesten gaan kopen.'
'Ja, hij is inderdaad wat te klein he, lieverd? Maar we gaan geen nieuwe truien kopen hoor, je hebt er nog genoeg die wel passen. Ga maar eens een andere uitzoeken boven.'

Even later komt ze weer beneden met een grotere, bruinrode trui. 'Kijk pappa, ik heb een mooie herfsttrui uitgezocht!'
'Wat een mooie herfsttrui zeg! Zullen we eens kijken of deze wel past?'
We doen hem samen aan en hij past prima, hij is dan ook twee maten groter dan die witte. En hij staat ook nog eens veel beter bij de rest van de kleren die ze uitgezocht had, maar omdat Steven op dat moment even aandacht nodig heeft zeg ik dat niet tegen haar.

Even later komt ze naar me toegelopen. 'Pappa, ik heb een mooie herfsttrui aan!'
'Ja he, meisje. En hij staat ook nog eens beter dan die andere!'
Dat lijkt haar van haar stuk te brengen. Ik zie hoe haar mond vertrekt van twijfel naar angst naar onzekerheid.
Gauw zeg ik: 'Dus dat is eigenlijk hartstikke goed!'

Dan klaart haar gezicht weer helemaal op.

'Jaaaaaa!' Schreeuwt ze, terwijl ze de kamer in rent, helemaal gelukkig.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten