Deze pappa is nogal een muziekfan. Ik
heb een grote collectie cd's waar ik vroeger veel naar luisterde.
Maar met de komst van de kinderen komt daar steeds minder van: Een
groot deel van de verzameling is naar zolder verbannen om ruimte te
maken voor speelgoed. Bovendien is het vaak gewoon te rumoerig in de
kamer om de muziek goed te kunnen luisteren.
Om toch af en toe wat te kunnen
luisteren heb ik een heleboel favoriete nummers op mijn iPhone gezet
en die zet ik regelmatig op de achtergrond aan. En om de kinderen een
beetje tegemoet te komen heb ik daar ook een hele lading kindermuziek
tussen gegooid, Nijntje, Dikkertje Dap, enzovoorts. In het verleden
keek Nienke vaak helemaal blij op als ze een stuk 'kindjesmuziek'
langs hoorde komen. Maar de laatste tijd is ze niet zo veel meer met
muziek bezig, ze vraagt zelden meer om een kinder-cd op te zetten en
reageert dus ook niet als het op de iPhone langskomt.
Vanmiddag waren de kinderen lekker
samen met de duplo aan het spelen terwijl ik even rustig zat te
lezen. Ik had de iPhone weer eens aangezet, wat voor mij ook al weer
een tijd geleden was. Op een gegeven moment kwam de openingstune van
Nijntje de Film voorbij. Min of meer uit gewoonte keek ik afwachtend
naar Nienke of ze er wat van zou zeggen. Maar vanuit die hoek kwam
niks. Steven daarentegen ging rechtop staan, keek me stralend aan en
riep 'Oh, Nij ziek!'
Jong geleerd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten