Het is het weekend van mijn 40e
verjaardag en we hebben er een hele happening van gemaakt. Drie dagen
lang bezoek, taart, cadeaus en natuurlijk ook onvermijdelijk veel
lang-zal-hij-leven zingen. Steven laat het allemaal een beetje over
zich heenkomen. We hebben niet echt de indruk dat hij er iets van
begrijpt. Hij doet ook niet echt mee met het zingen, hoewel hij
normaal graag de handbewegingen van kinderliedjes meedoet.
Uiteraard laat hij zich wel lekker
verwennen met alle lekkernijen. Een pannenkoek met jam in de
pannenkoekenboerderij, tot wel 5 stukken boterkoek per dag,
enzovoorts. In de loop van het weekeind merken we echter duidelijk
aan hem dat hij oververmoeid begint te raken.
Als we op zondag het eten op hebben en
de familie nog even helpt met schoonmaken loopt hij huilend rond.
Terwijl de familie afscheid neemt brengt Maartje hem alvast naar bed.
We verwachten allebei dat hij meteen stil zal zijn en tot de volgende
ochtend door zal slapen.
Maar in plaats daarvan begint hij
lekker te kletsen. Het grootste gedeelte lekker onbegrijpelijke
peutertaal en af en toe een verstaanbaar woordtje er tussendoor
('Opa') Als Nienke even later ook naar boven gaat lijkt het net stil
te zijn geworden. Maar of het nou is omdat hij haar hoort of omdat
hij gewoon even op adem moest komen, terwijl Maartje haar in bed ligt
begint hij weer.
En dit keer is het heel duidelijk te
verstaan wat hij zegt. Iets wat hij het hele weekend regelmatig
gehoord heeft, maar tot dan toe niet zelf had gezegd: 'Hiep hiep,
hoeja!'
En nog eens: 'Hiep hiep, hoeja!'
Hij blijft het roepen, en als Maartje
Nienke in slaap zingt roept hij het nog steeds.
Misschien wel 40x...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten