Nog maar een paar nachtjes

Nu Nienke 4 jaar oud is zijn we definitief aangekomen in het ons-kind-gelooft-heilig-in-sinterklaas-tijdperk. Vorig jaar was het allemaal nog wat onwennig en begreep ze het nog niet zo heel goed. Maar dit jaar ontkomen we er echt niet aan. Dat willen we ook helemaal niet. Integendeel, we stimuleren het zo veel mogelijk. Zo heb ik vorige week met haar een aftelkalender gemaakt waarop ze elke dag een stempeltje mag zetten. De belangrijkste data staan er op, gevisualiseerd met een mooi plaatje: Wanneer de intocht is, wanneer ze haar schoen mag zetten en wanneer het echt pakjesavond is.

Toch merken we, zoals zo vaak bij Nienke, nog weinig reactie van haar. Vind ze het wel of niet spannend? Heeft ze überhaupt door wat er gaat gebeuren? Of doorziet ze het hele verhaal en vind ze het allemaal maar onzin zolang ze die kadootjes maar krijgt? We weten het echt niet, omdat ze het er uit zichzelf vrijwel niet over heeft. Ze wil wel elke avond die stempel zetten, maar zegt daar niks over Sinterklaas bij. Voor hetzelfde geld beschouwt ze dat als een leuk dagelijks terugkerend ritueel.

Tot de eerste uitzending van het Sinterklaasjournaal. Terwijl de kindjes aan het spelen zijn zoekt Maartje deze op, op uitzending gemist en zet hem klaar. Dan roep ik: 'Kom kindjes, we gaan het Sinterklaasjournaal kijken!'

Het is alsof er een knop is omgezet bij Nienke. Ze verandert ineens in een dwarrelend, ongeleid projectiel vol energie. Ze rent drie rondjes door de kamer ('Ja! Sinterklaasjournaal!') voordat ze naast me komt zitten. Zodra we de aflevering starten is ze dood- en doodstil totdat de goedheiligman zelf in beeld verschijnt. Dan voel ik hoe ze verstart. Ze zegt niks, maar ik krijg sterk het gevoel dat alle herinneringen van vorig jaar ineens loskomen en haar overspoelen: 'Dat is hem echt! Sinterklaas! En hij komt naar ons toe! En moet je al die kadootjes zien, zouden die voor mij daar ook tussen liggen?'

Als de aflevering is afgelopen springt ze van de bank en kan een half uur lang niks anders doen dan stuiteren. Op een gegeven moment komt ze zelfs naar me toe en zegt: 'Ik kan niet meer stoppen met stuiteren, pappa.'

Als ik haar even later naar bed breng is ze weer wat gekalmeerd. Ze heeft het verder met geen woord meer over Sinterklaas en laat zich, tegen mijn verwachting in, rustig de haren borstelen, tanden poetsen en voorlezen. Maar als ik haar daarna vraag of ze nog wat wil vertellen over de dag zegt ze meteen: 'Nee, ik wil niet vertellen, ik wil naar bed.'

Als ik haar in bed heb gelegd en een liedje heb gezongen blijkt echter dat ze het echt nog niet vergeten is. Ze wil zo iets belangrijks alleen niet zomaar met iedereen bespreken. Want zodra ik de deur dicht heb getrokken hoor ik haar tegen haar knuffel zeggen: 'Flappie! Flappie! Nog maar een paar nachtjes en dan komt Sinterklaas weer!'