Snottebellen

Zondagochtend. Zoals bijna elke week zitten de kindjes bij ons op bed en worden we rustig met zijn viertjes wakker. Deze week hebben ze allebei een stevige verkoudheid gehad en dat is met name bij Steven nog te merken: Hij zit onder de snotkorsten. Maar hij lijkt er weinig last van te hebben.

Terwijl we verstoppertje spelen onder de dekbedden gaat hij plotseling rechtop zitten en zegt 'Sottebel'

Nog terwijl we hem vragen 'heb je een snottebel lieverd?' heeft hij het al opgelost: Hij pakt zijn panter en zegt 'Panter sottebel!' en veegt de snottebel eraan af.

Maartje en ik weten niet of we moeten lachen of huilen en proberen hem uit te leggen dat dat vies is. 'Steven, dat moet je toch niet doen. Je moet toch niet je snottebel aan je panter afvegen. Dat is bah!'

Dan besluit hij kennelijk dat we gelijk hebben, want hij zegt 'Panter sottebel bah' en gooit hem weg, recht in het gezicht van Maartje en Nienke.

Maartje roept uiteraard meteen 'He bah Steven, dat is vies!'

Nienke lijkt het daarentegen allemaal niet zo erg te vinden.

Dan zeggen we tegen haar: 'Gekke Steven, die gooit zijn vieze snottebellen-panter zo over jou en mamma heen!'

Waarop Nienke antwoord: 'Maar ik maak het wel weer schoon hoor, met mijn Flappie!'