Zembad toe!

'Weet je wat wij vandaag gaan doen, Steven?' vraag ik tijdens het ontbijt. Hij kijkt me enthousiast, maar vragend aan. 'We gaan straks naar het zwembad toe!'

Hij begint helemaal te stralen: 'Zembad toe!'

Hij begint al haast van de stoel te kruipen, want het kan hem niet snel genoeg gaan. We zijn al een paar weken niet geweest en hij vind het er altijd superleuk. Helaas voor hem moet ik zijn enthousiasme nog even temperen: 'Nee Steven, we gaan straks eerst Nienke naar school brengen en daarna gaan we hier thuis nog even de spulletjes inpakken en dan gaan we naar het zwembad toe.'

'Zembad toe!' Roept hij nogmaals, maar hij gaat toch weer op zijn stoel zitten om verder te eten.

Daarna hoor ik hem er eigenlijk niet meer over, wat me verbaast. Meestal als we iets gaan doen dat hij graag wil is hij niet meer te houden. Maar als we Nienke bij de klas hebben afgezet en weer naar buiten lopen, zodra we door de draaideur zijn, kijkt hij me aan en zegt opnieuw: 'Zembad toe!'

Op de fiets terug naar huis blijft hij het enthousiast roepen. Ik vertel hem nog maar eens dat we eerst thuis nog de spulletjes moeten inpakken, maar het komt niet binnen, zo graag wil hij weg.

Eenmaal thuis aangekomen wordt hij, zoals te verwachten viel, steeds ongeduldiger. Alles wat hij ziet begint hij over te zeuren: 'Pappa, Panter pakken?' 'Pappa plakkje kaas' enzovoorts. En elke keer als ik hem negeer omdat ik nou eenmaal de spulletjes in moet pakken wordt hij onrustiger en gaat hij nog harder zeuren: 'Pappa tas pakken. Pappa zembad toe!'

Totdat ik alles ingepakt heb en mijn jas pak. Dan fleurt hij weer helemaal op! Als ik hem in de auto heb gezet vind hij het gelukkig niet erg dat ik eerst nog moet krabben. Hij roept lekker blij 'Pappa auto kabben, pappa zembad toe!' Ik heb het woord krabben zelf niet gebruikt, dus sta heel trots te krabben: Hij heeft zelf het juiste woord onthouden!

Tijdens de rit blijft hij enthousiast roepen 'Zembad toe!'

Als we er bijna zijn herkent hij de omgeving duidelijk want ineens veranderd dat in: 'Da zembad! Pappa auto da zembad toe!' (Daar is het zwembad, je moet die kant op rijden pappa!)

Opnieuw ben ik zo trots als een pauw. Zo'n mooie zin heeft hij nog zelden gemaakt! Blij zeg ik: 'Precies Steven, daar is het zwembad! Nou zijn we er echt bijna he?'

En hij gaat weer vrolijk verder met 'Zembad toe!' roepen.

Op de parkeerplaats verrast hij me opnieuw. Nog voordat de auto goed en wel stilstaat zegt hij: 'Omkeeje' (Omkleden). Het is duidelijk: nu zijn we bij het zwembad, tijd voor de volgende stap. En inderdaad, zodra hij is omgekleed (maar ik nog niet) denkt hij alweer vooruit en roept: 'Doesje! Doesje! Pappa eerst cee.' (Douchen! Douchen! Maar pappa moet eerst naar de wc)

Wat een grote sprong in zijn taalontwikkeling en inzicht in het dagelijks leven maakt hij opeens! Ook tijdens de les verbaast hij me meermalen. De les eindigt ook nog eens extra leuk omdat de golfslag aan mocht van de juf. Het wordt echt een geweldige ochtend!

Als we bijna een uur later onze handdoeken pakken en ik een mandarijn voor hem pel is hij zichtbaar vermoeid. Ik geef hem zijn mandarijn, waar hij normaal gesproken erg dol op is, maar hij duwt hem weg: 'Nie nijn, omkeeje.'

'Ben je zo moe lieverd, wil je meteen omkleden?'

'Ja.'

Onderweg naar huis verwacht ik telkens als ik omkijk dat hij wel in slaap zal zijn gevallen, maar dat gebeurt niet, al kletst hij ook niet meer. Pas als we onze straat inrijden vallen zijn oogjes langzamerhand dicht. Ik til hem uit de auto en hij doet ze weer open: 'Ligge. Bed ligge.'

Voorzichtig draag ik hem naar boven en leg hem in zijn bed. Opnieuw doet hij zijn ogen open en toont nog eenmaal wat een goed inzicht hij inmiddels heeft: 'Sjoeuh nog uit. Jas uit.' (Mijn schoenen en jas moeten nog uit)

Ik doe ze gauw uit, leg hem neer en geef hem een kus: 'Dag lieverd, lekker uitrusten.'

Dan, terwijl ik de deur dichtdoe, heeft hij nog een laatste verrassing voor me in petto: 'Tuste pappa, lekke sape.'

Welterusten mijn lieve, knappe, grote vent....