Naar de peuterspeelzaal

Vandaag mocht Steven voor het eerst naar peuterspeelzaal de Rakkertjes. Het is dezelfde als waar Nienke geweest is en hij is er dus al heel vaak binnen geweest, maar altijd alleen maar om Nienke weg te bregen of op te halen. Nu ging hij voor het eerst zelf en kwam dus ook voor het eerst een moment waarop hij niet bij zijn ouders of grootouders was. Spannend!

Maar, omdat hij er al wel vaak was geweest hebben hem redelijk goed voor kunnen bereiden:

'Steven, volgende week mag je naar de Rakkertjes!'

'Ja, naa Rakketje!'

En ook Nienke deed goed mee: 'Ja Steven, daar ben ik ook geweest!' (Maar als ik haar dan vroeg hoe de juffen ook alweer heten bleef het stil, dus of ze dit zich nog echt herinnert is de vraag)

We merkten de laatste weken ook aan hem dat hij er echt aan toe was. Hij wou veel meer spelen dan vroeger. En als ik dan met hem speelde was het vaak niet goed en begon hij flink te dreinen. Pas als Nienke terug kwam van school bloeide hij op.

Hij leek ook echt zin te hebben in de Rakkertjes. Of hij echt begreep wat er ging gebeuren zullen we nooit weten, maar hij was echt enthousiast. 'Eesjen mogge Rakketje!' (Steven gaat morgen naar de Rakkertjes).

Vanochtend was het grote moment eindelijk daar.

Maar we moesten natuurlijk eerst nog Nienke naar school brengen. Ik had verwacht dat hij hier veel moeite mee zou hebben en erg zou gaan jengelen, maar het viel allemaal erg mee. Ik somde het programma van de ochtend voor hem op: 'Eerst Nienke wegbrengen, daarna nog een half uurtje thuis spelen en dan gaan we echt naar de Rakkertjes.'

Hij herhaalde het vrolijk. Even later achterop de fiets noemde hij het zelfs nog eens helemaal op, uit zichzelf: 'Eest Nienke wegbenge, dan alf uutje speje, dan naa Rakketje.'

Ik begon er steeds meer vertrouwen in te krijgen dat het helemaal goed zou komen, al bleef het natuurlijk spannend of hij nog steeds zo enthousiast zou zijn als het puntje bij paaltje kwam en we echt de speelzaal binnenliepen.

Even na 9 uur zette ik hem op de fiets. Hij was in een superbui: Het was eindelijk zo ver! De hele weg kletste en zong hij honderduit. Toen we aankwamen riep hij: 'Nou Eesjen Rakketje!'

Zou hij het herkend hebben?

Binnen leek hij echter toch verlegen te worden. Hij gaf wel keurig de juf een handje. En op de vraag 'Hallo Steven, hoe heet je knuffeltje?' Antwoorde hij keurig 'Panter', wat hij nog nooit eerder heeft gedaan naar een vreemde. Maar verder hing verlegen aan mijn been en keek voorzichtig om zich heen.

Maar tijdens het intakegesprek met de juf zat hij al aan een andere tafel te kleien. En toen ik hem even later een knuffel en drie zoenen gaf (eentje voor nu, eentje voor straks en eentje voor nog wat later) en wegging keek hij even angstig, maar zei toen dapper: 'Dag pappa!' Hij ging weer in de auto zitten, dezelfde waar hij vroeger, toen we Nienke wegbrachten, zo graag in ging zitten.

Om half twaalf ging ik hem weer ophalen. Toen de deur openging liep ik opzettelijk wat stilletjes de ruimte in, om te kijken hoe hij erbij zat. Ik zag hem rondlopen tot zijn oog op de kassa in het winkeltje viel. Terwijl om hem heen een voor een de andere peuters blij 'Mamma' of 'Pappa' riepen ging hij in alle rust deze kassa onderzoeken. Langzamerhand liep ik dichterbij maar hij zag me niet. Wat een geweldig gevoel was dat, mijn kleine vent die zo vertrouwd in een toch relatief nieuwe omgeving was!

Toen keek hij op: 'Da is Pappa!' en hij rende naar mij toe en sprong in mijn armen. Helemaal blij. 'Nu alles voorbij, pappa, nu weer huis toe!'

Toen hij even later met zijn rugzakje op door de gang naar buiten liep zag het er echt uit alsof hij nooit wat anders gedaan had.

En misschien is dat ook eigenlijk wel zo....